دو آینده‌گی جمهوری اسلامی، در پرتوی دو نسبت حقیقت ـ قدرت
مهدی معافی
ما اغلب از زبان مقامات سیاسی و اجرایی جمهوری اسلامی ایده‌هایی را می‌شنویم که تمنای قدرتمندشدن از آن برمی‌خیزد و این قدرت‌مند شدن برای هر کشور و ملتی ضروری است. به‌طور مشخص وقتی می‌پرسیم که چرا وضعیت آرمانی محقق نشده است و وضع کنونی چنین است، آن‌ها شما را به فردای قدرتمندشدن احاله می‌دهند.
مفهوم نوین ازدواج، نرخ توالد و تربیت فرزندان در تحلیل نئولیبرال‌ها
اغلب از تحول در باب ماهیت امروزین خانواده سخن گفته شده است. تحولی که شاید به‌تبع تحول در جامعه و مناسبات اجتماعی یعنی صنعتی شدن و در ادامه مصرفی‌شدن آن‌ها تبیین شود. از سوی دیگر ممکن است این تحول ذیل تحول تاریخی و تکنولوژیک شدن عالم مورد تفسیر قرار گیرد. اما آنچه کم‌تر مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته، توضیح ریشه‌های گسست در فهم و معنای خانواده در شرایط کنونی است. به‌عبارت دیگر امروز خانواده چگونه فهمیده می‌شود و این فهم نوین از آن، چه خاستگاه‌هایی دارد؟
معرفی و نقد کتاب:
«مدیریت و ماکیاولی»: نوشته‌ی آنتونی جی، نشر پرسش
مهدی معافی
بسیار شنیده‌ایم که گفته‌اند که عصر کنونی، عصر مدیریت است و رشد دانش و سازمان‌های مدیریتی در این عصر شگفت‌آور بوده است. پیتر دراکر می‌گوید که «ظهور مدیریت یک امر حیاتی و متمایز، و سازمان مدیریتی یک رخداد اساسی در تاریخ اجتماعی است» (ص 16). اما کتب و مقالات مدیریتی چیزی درباره‌ی این وضع کلی و تاریخی عصر جدید به ما نمی‌گویند. اما گاهی معدود نویسندگانی می‌کوشند با رویکردی متفاوت درباره‌ی وضع کلی مدیریت در جهان کنونی به ما چیزی بگویند. این کتاب نیز مدعایی دارد که می‌خواهد از دیدگاه تاریخ‌نگاران و دانشمندان علوم سیاسی و نه از منظر تحلیل‌گران سیستم‌هاو اقتصاددانان و ریاضیدانان (ص 14) به موضوع مدیریت بپردازد. مقدمه‌ای هم که ناشر ایرانیِ مترجم کتاب، نگاشته است، با آن متن ثقیل و دشوارفهمش، چنین نویدی را به ما می‌دهد. اکنون می‌کوشم با توضیح محتوا و ساختار کتاب، دریابیم که این امر تا چه حد محقق شده است.
تأملی در وضع سیاست و مدیریت در ایران
مهدی معافی
اکنون درباره‌ی تغییر سیاست به مدیریت سخن گفته می‌شود. باید پرسید که این تغییر به چه معناست و دیگر اینکه چگونه پدید آمده و چه نسبتی با وضع سیاست و مدیریت در ایران دارد. آنچه درباره‌ی وضع کنونی سیاست در جهان سرمایه‌داری یا سرمایه‌داری متأخر گفته می‌شود، بحث تبدیل و تحویل سیاست به مدیریت و پایان امر سیاسی است. پرسش از معنای این مسئله و معنای آن تبعات بسیار مهمی در نظام سیاسی، عمل سیاسی و سیاست‌گذاری و مدیریت در ایران دارد. اگر عصر کنونی، عصر عقلانیت مدیریتی و ابزاری برای مدیریت اجتماع باشد و ما سودای سیاست کلاسیک، مبتنی بر حکمت عملی سیاستمدار بزرگ داشته باشیم، ما دچار چه وضعیتی شده‌ایم و آنگاه وضع سیاست و بحران‌ها و چالش‌های آن چه خواهد بود؟
